De Wit in Tokyo: maart 2017

Casper is dit semester gekozen door de leraren en leerlingen om in de student council plaats te nemen. Dit is een leerlingen raad waarin de leerlingen worden betrokken bij zaken die leerlingen aangaan op school. En daarnaast hebben ze een aantal activiteiten die goede doelen steunen. Het doel van deze student council is om de kids mee te laten maken hoe beslissingen genomen worden, leiderschap te ontwikkelen en te laten zien dat hun acties effect kunnen hebben op een groter geheel.
In het kader hiervan heeft de student council een actie georganiseerd om sokken in te zamelen voor de daklozen in Tokyo. Na een paar weken stond de teller op 700 paar en konden we op een zaterdag morgen naar Ueno Park om ze uit te delen. Denk nu niet dat we alle winkelkarren en tentjes af moesten lopen want ze stonden keurig in rijen opgesteld. Zo'n 250 in totaal.
Een vrijwilligersorganisatie had namelijk geholpen en deelde na de sokken ook maaltijden uit. Casper vond het indrukwekkend en vond het mooi dat hij zo zijn steentje bij kon dragen. Hij besefte ineens echt dat hij het dus erg goed heeft...Caroline keek vanuit afstand want zij vond het allemaal een beetje heftig. Konden we ons erg voorstellen. Maar een leerzame en nuttige ochtend voor de kids was het wel!
Later die week kreeg de klas van Casper een paar uur les en uitleg van een echte astronaut: Daniel Tani, die twee keer naar het internationale ruimte station is geweest. Cool he?

Jongens, hij zit erop! of liever gezegd: in de benen! Mij werd gevraagd een stuk te schrijven over mijn belevenissen in het club magazine van de American Club, dus vandaar het verslag in het engels:My resolve to complete a marathon first arose about 10 years ago. The iconic race seemed the perfect way to culminate my track and field experience and love for the sport. How cool would it be to run a race that people had been competing in for thousands of years? The mother of all distances. So with curiosity and determination to rise to my own personal challenge, I added it to my bucket list while being here in Japan. However, the chance of obtaining a start number of the Tokyo marathon via the lottery is equal to winning the Powerball jackpot so as expected no luck for me around summer last year. I decided to run a 24 hour relay race in Hiratsuka instead…a very nice experience but no marathon. A little later the luck was on my side when I obtained a place via a raffle of Tac’s Women's Group! After competing in more than 25 official half marathons, I finally could kick into a higher gear with about 18 weeks to go until February 26st. Numerous tours around the Imperial Park, Gaien Park and Akasaka Palace followed, the guards did even recognize me. Also the treadmill, the spa, and the pool at the club became good friends. I was really determined to go for an optimal preparation until M-day.We started in front of Shinjuku’s metropolitan government building with about 36000 runners in near-perfect conditions. As expected I had to let go the Kenyans and Ethiopians and run my own race. The marathon course had changed in preparation of the 2020 Olympics and took me alongside a lot of Tokyo highlights. Everywhere you looked were people clapping and cheering! The first half went smoothly. I was amazed in what costumes people could run. I even saw a Michael Jackson moonwalking. Mile 20 brought the beginning of the infamous marathon fatigue of which you knew it would come. I slowly developed pain in muscles which I did not know I had them. Thankfully my family was nearby all dressed up in Holland’s national color orange to give me the boost I needed. Also many more Tac members were cheering from this point onwards. Amazing! From mile 23, I began to focus on every ache and pain, salt crystallizing on my sweaty face. My body was screaming at me to STOP and I had to lower down my pace. But my motivation was stronger than my body. I was determined to finish. Each painful step would bring me closer to my goal. And the goal came closer and closer. Less than a mile before the finish I could hug my kids and wife again since I realized that I did not make the 4 hours mark I had in mind before the race. And a little later I crossed the magical finish line! A small step for mankind but a huge leap for me! I did it!Thanks to Tac’s Women's Group, Linda Farrell, the Japanese man who sprayed my upper leg muscles at mile 24, and everybody who supported me!Volgend bericht in het frans ok?